Një nga revistat më të njohura për verën në botë, Decanter, ka bërë një artikull dedikuar verërave shqiptare. Shkrimi nis me disa nota ironi, për faktin se si kjo kulturë daton shumë vite më parë, që para Krishtit, por ka njohur një rritje vetëm vitet e fundit.
Për ta përshkruar më së miri Shqipërinë si një vend prodhues i verës sot, duhet zbatuar pak ironi. Historia e saj vreshtare daton të paktën në shekullin e 8-të para Krishtit, kur ilirët e lashtë banonin në gadishullin Ballkanik; megjithatë, tani, gati 3,000 vjet më vonë, Shqipëria është në një fazë fillestare të zhvillimit të verës moderne, një diamant pothuajse i panjohur për shumicën e botës së verës.
Pse kaq vonë? Sfida kolosale kanë ndodhur gjatë gjithë atyre mijëvjeçarëve, veçanërisht gjatë gjysmës së fundit të shekullit të kaluar, kur Shqipëria ishte një vend komunist i drejtuar në mënyrë represive, fshatarët e të cilit duhej t’ia dorëzonin tokat e tyre fabrikave shtetërore që prodhonin vera.
Pas rënies së komunizmit dhe zotërimit të ekonomisë së tregut të lirë në fillim të viteve 1990, mijëra vreshta u braktisën ose u shndërruan për përdorime të tjera bujqësore nga pronarë të rinj tokash me kujtime të hidhura të diktateve të regjimit të vjetër.
Megjithatë, që atëherë, një numër gjithnjë e më i madh i kultivuesve, kanë përmirësuar potencialin për prodhimin e verës me cilësi serioze dhe po e çojnë atë në lartësi mbresëlënëse. Madje disa e kanë përmirësuar ekspertizën e tyre duke punuar në kantinat e verës jashtë vendit, si në Itali dhe Francë, ose me konsulentë të huaj të prodhimit të verës që vizitojnë Shqipërinë
